lunes, 2 de enero de 2012

YA TENEMOS BLOG

Este blog esta totalmente y exclusivamente dedicado a nuestros tres sueños hechos realidad. Ellos son Ainara (2005), Urtzi (2006) y Naikari (2009).
Somos una familia que no lleva a sus hijos a la escuela. Hace ya varios años que estoy informándome, estudiando e investigando sobre el Homeschooling, y en particular el Unschooling o lo que es lo mismo el " aprendizaje autónomo ". A simple vista podrían parecer la misma cosa pero en realidad no lo son.

Unschooling es básicamente olvidarse de que hay conceptos académicos allí fuera en el mundo que supuestamente deberían estar dentro de la cabeza del niño. Unschooling es respetar los intereses y ritmos de cada niño y no dirigir desde fuera conocimientos académicos. Ellos saben mejor que nadie lo que necesitan hacer para aprender lo que desean aprender. Cuando les interesa algo preguntan y vuelven a preguntar sobre ello hasta quedarse satisfechos. En nuestra casa no creemos en la enseñanza dividida en asignaturas independientes. La vida real no esta dividida en trozos si no que es un conjunto global. Un interés te puede llevar a otro y desde ese otro a otro. El aprender no se acaba nunca y no pensamos que hay un lugar donde se aprende y otro donde se vive ni tampoco una edad concreta o precisa para aprender algo sino que se aprende viviendo y se vive aprendiendo. No son dos cosas separadas. Una no puede existir sin la otra. Pensamos que se puede aprender de una forma mucho más natural, divertida y a su vez integral.

¿Quien decide lo que un niño debe o no debe saber a los 5, 6 ó 7 años? Unos señores sentados en un despacho que ni tan solo tratan, ven o conocen a los niños. Cada niño es único y sus intereses y necesidades no tienen por que coincidir con los de otros niños de su misma edad.  ¿Porqué no se enseña astrología, zoología o ecología...a esas edades ? Si la mayoría de niños solo hacen preguntas sobre esos temas ( la luna, el sol, los planetas, los animales, las plantas, los arboles, de donde venimos, como nacemos...)  ¿ Porqué deben saber leer a los 6 años ? Conozco a varios niños que aprendieron a leer ( solos o con muy poca ayuda ) a la edad de 8, 9 y 10 años y que ahora son adolescentes que devoran libros. Mi hija mayor, Ainara, que cumplirá los 7 en marzo nos pregunto  una noche , de esto ya hace más de dos años, " ¿ porqué la luna a veces es redonda y otras no ? ". Su padre se lo explico cogiendo dos pelotas. Otra de sus preguntas fue: " ¿ porqué los pulpos tienen 8 brazos? ". Esa aún la tenemos en una libreta sin contestar. Otra, esta vez de Urtzi, que hoy tiene 5 años: " ¿ de donde vienen las piedras que nos encontramos? Otra, también de él: " ¿cómo se hace una oveja ? Yo le contesté : " Una hembra y un macho..."   "ya, ya.." dijo el, " yo quiero saber como se hizo la primera oveja. " Ainara, últimamente le interesa mucho todo lo relacionado con el planeta Tierra y los demás planetas: " ¿Por qué hay vida aquí  y no en otros planetas? ". Miramos un libro ( no un libro de texto - personalmente, pienso que los libros de texto no son como los de " verdad ". La información que hay en ellos está pensada para que los niños la memoricen y luego respondan a las preguntas que hay en ellos. Nosotros pensamos que los humanos aprendemos precisamente al contrario. No se aprende, naturalmente y de verdad y por mucho tiempo, contestando las preguntas que otros han pensado en hacernos sobre temas que no nos interesan en ese momento ( lo que muchos aprenden así es que aprender es duro, aburrido, pesado...) si no que aprendemos y disfrutamos aprendiendo cuando nosotros hacemos las preguntas sobre aquello que nos interesa o apasiona en ese mismo instante y otros nos dan la respuesta o un libro o un documental... Un libro de verdad, en mi opinión,  nos da mucha más información y de mejor calidad- ) y le leí lo que le interesaba. Luego quiso saber más y nos sentamos a ver un documental sobre como se hizo la Tierra. Al cabo de 10 minutos nos dijo que lo que ella quería ver eran los planetas y no solo la Tierra. Entonces le pusimos uno sobre planetas y yo, sinceramente, aluciné de como le gustaba. Era su momento. Yo me senté a su lado e iba parando cada poco para explicarle con mis propias palabras lo que decían por si no entendía algo. No era un documental pensado para niños si no uno de tantos que Andreu y yo vemos. Él es quien  nos va poniendo cosas interesantes o que quizás puedan interesar, algún día a alguien de la familia, en el disco duro. Cuando tuvo suficiente se levantó y eso fue todo.

No me considero una Unschooler todavía. Aún tenemos que desescolarizarnos un poco más. Es difícil a veces confiar en ellos y dejar que sean ellos los que nos vayan diciendo hacia donde hay que ir. Nosotros estamos para ayudarles a aprender aquello que desean aprender. Dado que todos los niños nacen con el deseo ardiente de aprender, lo menos que podemos hacer es no ahogarles ese deseo. Intentamos tener la casa acondicionada y preparada para sus necesidades. Con todo tipo de materiales, libros, Cds , posters , instrumentos...espacios donde poder moverse con toda libertad, donde hacer manualidades... Aún somos unos principiantes pero puedo asegurar que hemos encontrado nuestro camino y en el estamos para seguir aprendiendo todos juntos de todo y de todos y caminando unos al lado de los otros pero siempre en la misma dirección.

11 comentarios:

  1. M'ha agradat molt l'explicació que fas, tan aclaridora, clara i entenedora, sobre els conceptes homeschooling i unschooling i tota la reflexió en si la comparteixo plenament! Petons sincers i enhorabona pel bloc i per la vida que defenseu!

    ResponderEliminar
  2. :)
    Te molt bona pinta!
    Anirem aprenent juntes

    Un petonàs!

    ResponderEliminar
  3. Una explicació boníssima sobre l'aprenentatge natural. Us seguirem molt de prop!!

    Petonets

    ResponderEliminar
  4. Magnífic!!!!! M'ha agradat moltíssim. Moltes gràcies per compartir aquestes experiències tan úniques i així d'aquesta forma estar una mica més propers a vosaltres.
    M'encanten les fotografies dels vostres tres explèndits somnis.
    Moltes gràcies

    ResponderEliminar
  5. ¡Preciosas las fotos!
    ¡Y me gustan mucho tus conclusiones!
    ¡Espero que escribáis muchíssimas cosas para aprender de ti!
    Sille

    ResponderEliminar
  6. Fantastico!
    Tanto el post como el blog!
    Gracias por compartir.

    ResponderEliminar
  7. Por cierto, no puedo comentar en tu blog desde el Chrome que utilizo normalmente como navegador, pero he tenido que ir al explorer. No sé si esto tiene remedio y no sé si esto le puede pasar a más gente. A mi me pasa en algunos blogs y ahora me he dado cuenta de que tiene que ver con el navegador.

    ResponderEliminar
  8. Marvan, no puedo ayudarte con lo del navegor. Lo siento, no entiendo mucho sobre esto todavía. Gracies de todo corazón por vuestros comentarios. Son la fuerza que necesitaba.

    ResponderEliminar
  9. Hola guapa! Soc la Sandra, la mare de l'Ariam i l'Ares. Porto una temporada desconectada dels blogs pero ja torno la propera setmana! Et seguire segur. Molts petons i molts ànims.

    ResponderEliminar